Ik ben begonnen met hockey bij de Hilversumse Mixed Hockeyclub toen ik zes of zeven jaar oud was. Mijn oudere zussen zaten op hockey, en als kleine zusje wil je natuurlijk graag doen wat je zussen doen. Ik ging ook altijd met ze mee, al was ik meer met de grassprieten aan het spelen dan naar hun hockey aan het kijken.. Maar toen ik uiteindelijk zelf de leeftijd had om te mogen hockeyen, ben ik meteen begonnen.

Altijd op dezelfde plek gewoond?

Ik ben geboren in Amstelveen maar opgegroeid in Hilversum. Helaas gingen er
in de D-leeftijd veel spelers maar vooral ook trainers weg bij HMHC. Op dat moment kwam ik juist in aanraking met district. Op een gegeven moment had ik contact met een trainer van district die vertelde dat ik, als ik hockey serieus wilde nemen en mezelf wou blijven ontwikkelen, het verstandig zou zijn om naar een “topclub” te gaan. Een aantal van mijn teamgenootjes vertrokken ook en gingen onder andere naar SCHC. Mijn ouders vonden het helemaal prima als ik van club zou wisselen. Ik herinner me wel nog goed dat mijn moeder ook aangaf dat ik de naar de nieuwe club zou moeten kunnen fietsen, zodat ik zelfstandig zou blijven. Daarom was mijn eerste keuze Laren, waar ik toen een keer had meegetraind. Tijdens de selectietraining heb ik echt zeven keer over de bal heen geslagen, maar de trainer die selecteerde (Roelant Oltmans) zag gelukkig tóch iets in mij..

En tot wanneer heb je daar gespeeld?

Tot de senioren. Dus vanaf eerstejaars C tot en met tweedejaars A. Ik heb als tweedejaars A een beetje mogen meetrainen met Dames 1, wat toen een mega goed team had met onder andere Naomi van As en Kim Lammers. Dus het was heel gaaf om met hen op het veld te staan. Maar goed, daar strandde het schip. Ik had een paar trainingen meegedraaid bij Pinoké, maar vervolgens toch de overstap naar Almere gemaakt. Dat gebeurde heel toevallig, en eigenlijk door Terrance Pieters. Het was inmiddels al
augustus en ik wist nog steeds niet waar ik zou gaan hockeyen, dus ik had lichte paniek. Daar sprak ik Terrance over en die gaf aan dat Almeerse Dames 1 net was gepromoveerd naar de overgangsklasse en dat het een leuk, jong en hecht team was. De toenmalige coach, Jigal Agsteribbe, was mijn coach in de B1. Dus het cirkeltje was helemaal rond. Toen ik had meegetraind was ik gelijk overtuigd; ik was altijd al groot fan van de strijders-mentaliteit van Almere. Ondertussen speel ik er al 8 jaar.

Als je een beetje kijkt naar je carrière dan, heb je deze echt opgebouwd in een stijgende lijn. Op welke manier heb je jezelf ontwikkeld om te zijn waar je nu bent als speler?

Poeh, goeie vraag. Ik denk dat voor mij 4 dingen heel belangrijk waren en nog steeds zijn. Het eerste moment was toen ik ervoor koos om naar Laren te gaan, en dus een stap verder ging dan alleen maar hockeyen voor de lol. Deze stap laat ook wel zien dat ik altijd fanatiek ben en graag beter wil worden. Dat is overigens niet alleen met hockey zo, ook thuis met spelletjes wilde ik altijd winnen. Het tweede punt is denk ik mijn doorzettingsvermogen en dat ik niet snel opgeef. Bijvoorbeeld district, dat kon vrij taai zijn voor jonge kinderen en best veel kinderen stopten er na een tijdje dus ook mee. Ik ben er altijd mee doorgegaan, ondanks het feit dat het niet altijd even leuk was. Het was wel echt een hele goeie leerschool voor zowel het hockey, als voor mijn persoonlijkheid. Ik krijg wel nog steeds lichte rillingen als ik nu op Huizen kom, want daar waren die trainingen altijd. Ook greep ik elk moment aan om te hockeyen. Als in de jeugd een team een invaller nodig had, stond ik vooraan de rij om in te vallen.
Zo was ik bijna elke week het hele weekend op de club te vinden, om op zaterdag met mijn eigen team te spelen en op zondag bij Jong Dames 1 te spelen en vervolgens bij Dames en Heren 1 te kijken. Als laatst denk ik dat het heel erg heeft geholpen dat ik altijd om feedback vraag aan mijn trainers, coaches, maar ook medespelers. Zowel positieve als opbouwende feedback is super belangrijk om te hebben. Zo kom je er makkelijk achter wat je zwakkere punten zijn en waar je dus aan kan werken, maar ook wat je kracht is. En weten wat je kracht is, is ook heel belangrijk! Oja - ik ben er ook van overtuigd dat je echt beter bent als je het naar je zin hebt. Daarom ben ik ook altijd op zoek naar het plezier in het spel.

Het is goed om te beginnen met dat ik half Frans ben. Mijn moeder is Nederlands en
mijn vader Frans.Daardoor heb ik een dubbele nationaliteit. Maar het komt eigenlijk door district dat ik in contact kwam met het Franse team. Mijn zussen en ik waren vroeger door vrienden van mijn ouders bij de KNHB ingeschreven met een heel lange achternaam, wat een combinatie tussen de achternaam van mijn oma en mijn eigen achternaam. Waarom dat gebeurd is? Geen idee, mijn achternaam is gewoon Clot. Maar die achternaam viel iemand bij district op, aangezien het duidelijk geen Nederlandse achternaam was. Die is toen naar mijn moeder gegaan, en had uitgelegd dat de Franse bond ook geïnteresseerd is in speelsters uit het buitenland. Het hockeyniveau in Nederland is natuurlijk super hoog, dus speelsters uit Nederland die voor Frankrijk uit mogen komen, kunnen aantrekkelijk voor
ze zijn. Ik heb toen contact gehad met de toenmalige coach en het bleek dat ik 16 jaar moest zijn om te kunnen starten. Ik kan me de reden daarvoor niet herinneren, wellicht had het iets te maken met het reizen. Toen ik 16 was geworden, hadden we meteen weer contact met de coach en ben ik een paar
dagen later met mijn vader heen en weer gereisd naar Lille om met ze mee te trainen. Toen ben ik bij de jeugdselectie aangesloten, waar ik 3 jaar voor heb gespeeld. Ik heb toen twee EKʼs onder 18 en één EK onder 21 gespeeld, en ik mocht ook al meetrainen met het damesteam. Helaas verloor ik rond mijn 19e het plezier in de sport. Dat kan met een heleboel dingen te maken hebben, en ik weet niet precies waar het aan lag. Er werd steeds meer van ons gevraagd en dat vond ik toen een beetje heftig. Ik kon op dat moment niet mijn winnaarsmentaliteit en doorzettingsvermogen opbrengen. Ik heb toen veel gesprekken gehad, waaronder met coaches en teamgenoten ook bij de Almeerse, en er uiteindelijk voor gekozen om een stap terug te doen met het Franse team. Ik wilde niet volledig mijn plezier in de sport
kwijtraken, dus leek het me verstandig om wat rustiger aan te doen om zo mijn plezier weer terug te vinden. Januari 2022 kwam ik weer in contact met de Franse coach, en na het doen van allerlei pittige fysieke testen en het opsturen van videobeelden, mocht ik eind mei 2022 weer langskomen om selectie
te doen.

Hoe ziet jouw rol er nu uit in het Franse team?

Ik speel daar, net zoals bij de Almeerse, achterin. Ik wissel de posities centraal achterin en rechtsachter een beetje af. Ik moest in het begin erg wennen aan de rechtsachter positie, ik had nog nooit eerder echt aan de buitenkant gestaan. Maar het is ook heel leuk om iets nieuws te leren. Het verbaasd
me ook dat het echt een andere positie is dan centraal achterin. Daarnaast speel ik bijna mijn hele hockey carrière al als vrije man. Dus ik moest erg wennen aan mandekking, maar ook dat gaat gelukkig steeds beter.

Was de rest van het Franse team zich al aan het voorbereiden?

Zeker, zij zijn al een hele tijd bezig. Toen ik weer met de coach van Frankrijk in contact kwam, hadden ze zich net officieel gekwalificeerd voor de Olympische Spelen. Dus zij waren al in het voorbereidingstraject, iets wat de coach me ook duidelijk had aangegeven. Toen ik langs mocht komen, moest ik me wel echt bewijzen.

Het is mega belangrijk dat ik een goeie planning maak, maar dat is niet altijd even makkelijk. Gelukkig krijg ik veel support en begrip van mensen om mij heen. Mijn familie, mijn vriend en mijn vrienden steunen me door dik en dun. Het scheelt ook dat de meesten mij al lang kennen, zo heb ik veel vriendinnen al sinds de middelbare. Toen moest ik ook soms feestjes afzeggen door hockey. Het is ook een voordeel dat mijn vriend in hetzelfde schuitje zit en zelf ook fanatiek hockeyt. Hij is daardoor zelf ook veel weg voor de sport, en begrijpt ook volledig mijn ambitie. Onze zaterdagavond samen is echt
heilig, waar we samen een beetje als hockeynerds op de bank alle wedstrijden op viaplay kijken. Het is echt prettig dat ik mezelf in mijn kleine kring nooit hoef te verantwoorden als ik een keer niet mee kan, maar het is echt niet altijd even makkelijk. Mijn vriendinnen spreken bijvoorbeeld vaak genoeg ook spontaan af, en dat is voor mij niet te doen. Mijn planning is vrij strak, dus als ik iets verschuif, dan verschuift direct alles en zit ik de rest van de week klem. Het is naast plannen daarom ook heel belangrijk om open te communiceren met iedereen. Niet alleen privé, maar ook zakelijk. Ik heb echt het geluk dat mijn werkgever, Improven, enorm met mij wilt meedenken. Dat scheelt al een boel. Daarnaast is het belangrijk dat je eerlijk blijft richting jezelf. Een druk schema kan er al snel voor zorgen dat je teveel van jezelf en je lichaam vraagt. Gelukkig houden mijn vriendinnen, mijn vriend en mijn familie ook dat stukje goed in de gaten, en fluiten ze me met regelmaat terug als ik teveel hooi op mijn vork neem. Het valt dus wel te combineren, maar je hebt wel discipline nodig. En het moet leuk blijven. Als je er geen plezier meer in hebt, wordt een druk schema al snel echt te veel. Als het mij soms even te veel wordt, denk ik ook na over waarom ik het allemaal doe. En dat antwoord is simpel; de beste versie van mezelf zijn en daardoor de Olympische Spelen halen. De Olympische Spelen is denk ik de kroon voor elke topsporter, het mooiste doel wat je als sporter kan halen. Het idee dat ik wellicht naar de Olympische Spelen ga, is nog niet helemaal te bevatten, het is bijna te mooi om waar te zijn. Dat doel is zo mooi, dat ik niet veel meer nodig heb om mezelf te motiveren.

Heb je meer meiden in jouw team die hetzelfde hebben, die ook zoveel tegelijk doen?

Ja, er zijn meerdere meiden die werken maar ook meiden die full time studeren. Dat kost natuurlijk ook veel tijd. Iedereen heeft in ieder geval een druk schema. De meeste meiden hockeyen in België, maar sommige ook in Frankrijk, Duitsland en dus met mij nog een paar uit Nederland. Doordat we wekelijks in Brussel trainen, reizen de meeste meiden heel wat af, wat de schema's ook voller maakt

Voor Parijs hebben we nog een andere belangrijke tussenstop, namelijk het EK II in Praag. Mijn focus ligt eigenlijk nu volledig daar op, maar in het achterhoofd zitten de Olympische Spelen
altijd. En alles wat je nu doet, neem je mee daarnaartoe. Het is wel fijn om een tussendoel te hebben. Het EK is een mooi meet-moment, en we hebben daarna ook nog precies een jaar om alles te finetunen. Verder moeten we zo fit mogelijk zijn, waarvoor we twee of drie keer per week naar de sportschool gaan en daarnaast nog sprintjes of intervals rennen. Dat is ook waar ik mijn volle aandacht aan geef; deze zomer, maar ook volgende zomer, wil ik de aller fitste versie van mijzelf zijn. Mede daarom ben ik ook met werk aan het kijken of ik wat minder uren kan maken. Hierdoor kan ik soms al op woensdagochtenden sporten bij SMC, waar ik nu al langere tijd heel fijn begeleidt wordt door Mitch.

Daarnaast let ik op mijn voeding, zodat ik genoeg eet en daardoor ook beter herstel. Als team hebben we sinds dit hockeyjaar dus bijna elke dinsdag met elkaar getraind in België, en vanaf juni hebben we een mooi en intensief zomerprogramma. Vanaf september zullen we elke maandag en dinsdag samen trainen, en zo bouwen we de intensiteit steeds een beetje op. Hierdoor leer je elkaar steeds beter kennen, ook naast het veld. Ik vind het leuk als we ook buiten het veld tijd voor elkaar hebben, waardoor we kunnen kletsen of spelletjes kunnen spelen. Dat zorgt er ook weer voor dat je meer plezier met elkaar hebt op het veld!

Welcome to the league moment

10 – 0 verliezen van Nederland tijdens het EK onder 18. Dat was wel taai. Dat je op een EK het publiek “tien, tien, tien” hoort zingen, is toch wel even slikken. Gelukkig is Nederland een heel sterk elftal, dus dat maakt het ietsjes beter. Ik las echter toen ook al dagelijks hockey.nl, en daar stond heel hard in de titel “Nederland maakt gehakt van Frankrijk”. Auch. Toch was 't een hele toffe ervaring om tegen
Nederland te spelen, omdat je tegen de beste van de wereld speelt.